Na szczęście rano czujemy się lepiej niż wczoraj. Jemy śniadanie i o 8:30 płyniemy na Isla del Sol. Jezioro Titicaca jest najwyższym żeglugowalnym jeziorem na świecie. Jego nazwa wzięła się od kształtu, który Indianom przypominał pumę (Titi=puma, caca=szara). Na północ Wyspy Słońca (Isla del Sol) dopływamy przed 11:00. Wraz z wszystkimi ludźmi idziemy do ruin, które są niezbyt ciekawe. Stąd możemy wrócić do łódki lub przejść górami na południe wyspy, gdzie będzie czekać łódka. Magda płynie łódką a ja idę górami. Oglądam wspaniałe widoki wybrzeża z białymi szczytami w tle. Po drodze spotykam Indianki, które czekają z alpaką i lamą na turystów. Za drobną opłatą robię im zdjęcia. Po 3 godzinach trekkingu dochodzę do Schodów Inków. Stąd trzeba zejść kilkaset metrów w dół do portu, gdzie cumują łodzie. Po drodze mijają mnie turyści, którzy idą pod górę z plecakami. Widocznie będą tu nocować. Dobrze, że droga jest kręta i nie widzą ile jeszcze muszą wejść pod górę. Na dole Magda odpoczywa na trawie.

O 15:30 wypływamy w stronę Copacabany. Niektórzy turyści, którzy wybrali się górami, ledwo zdążyli przed odpłynięciem. Po 17:00 jesteśmy z powrotem w Copacabanie, gdzie idziemy do katedry, ponieważ Copacabana jest także sławnym sanktuarium Matki Boskiej Gromnicznej. Katedra jest bardzo ładna. W katedrze wisi flaga papieska i obok boliwijska. Po zwiedzeniu katedry idziemy na kolację. Próbujemy rybę truchę (trout po angielsku), która jest połączeniem pstrąga z łososiem.

Copacabana jest fajnym, ale też bardzo komercyjnym miastem. Ceny są tu wyższe niż w innych miejscach Boliwii. Na głównej ulicy są obok siebie dziesiątki restauracji, wszystkie z menu po angielsku, co jest niespotykane w Boliwii. Nigdzie w Boliwii nie widzieliśmy tak dużo turystów jak tu. Trzeba zauważyć, że jest tu także dużo turystów z innych krajów Ameryki Południowej (Brazylia, Peru, Argentyna).